İLYAS SAĞLAM
Social Sciences / Office Management
⦁ I am not afraid of taking risks.
⦁ I have positive feelings.
⦁ I am impressed by the real success stories
⦁ I am equipped by the difficulties I have experienced.
⦁ I am at peace with myself.
Özge Bahar Civan
Business
⦁ I am good at communication
⦁ I have positive feelings
⦁ I have had the biggest support from my family
Fatma AKÇAM
Textile Technology
⦁ I have had the biggest support from my family
⦁ I would not have succeeded if it were not for my family.
⦁ Disability Center is my second family.
Nihal YİĞİT
SOSYAL BİLİMLER
BÜRO YÖNETİMİ
⦁ Sabırlıyım.
⦁ Ailemden en büyük desteği aldım.
⦁ Gerçek Başarı hikayeleri beni etkiledi.
⦁ Yaşadığım zorluklar beni donattı.
ENES A.
⦁ Sorun Çözme Becerim var.
⦁ Sosyal ilişkilerim güçlü. f-) Sabırlıyım.
⦁ Ailemden en büyük desteği aldım.
⦁ Azimliyim.
⦁ Bilgili ve tecrübeli kişilerin birikimlerinden yararlandım.
⦁ Zeki olduğumu düşünüyorum.
⦁ Pozitif duygulara sahibim.
⦁ Gerçek Başarı hikayeleri beni etkiledi.
⦁ Yaşadığım zorluklar beni donattı.
⦁ Diğer…Sosyal ilişkilerim güçlü ifademi açıklamak gerekirse; bu durum herkes için geçerli değil, ama bazı insanlarla çok iyiyim. Zeki olduğumu düşünüyorum ama ders çalışmayı fazla sevmem. Karanlık fobim var. Asansöre binmeyi sevmem. Matematik sevmem.
HATİCE IRAK
UÜ SOSYAL BİLİMLER MYO DIS TİCARET 1. SINIF
1- Ailemden en büyük desteği aldım
2- Yaşadığım zorluklar beni donatt- 3-Pozitif duygulara sahibim
Doğumumdan itibaren minik ellerimi bırakmayan rahat nefes almamı sağlayan ailem en büyük destekçim oldu.. Yürüme yeteneğini kendi elinde bulunan imkanlarla ailem fizik tedavi uyguladı. O zamanlar da azimli olan ben değil onlardı bıkmadan usanmadan her işten geldiğin de bana elini uzatan babamdı annemdi halamdı abimlerimdi ablamdı beni yürütmeyi kafalarına koymuşlardı ve başarmışlardı. 7 yaşında yürümeye başladım bu yüzden de okula geç başladım.. Ve okula götürüp getiren annemdeydi azimin ta kendisi. 1. Sınıfa başladığım da büyük olduğumdan mı nedir bilmiyorum ama ailemin bana yaptığı desteklerin bir karşılığı olmalı dedim ve derslerime çalıştım arkadaşlarimdan kendimi soyutlamadim.. Hayatla çok barışık biriyim öyle de olmam gerekiyor ailemgöz bebeğime bakarken ben hayata küsemezdim.. Küsücek bir durumda görmüyordum elim ayağım gözüm kulağım her yerim tutuyorken hayata küsmeyi kendime yakıştırmıyordum. Annem beni doğduğum andan itibaren hep hastanelere götürdü çünkü hastalığımın bir ismi konmuyordu hastaneler yarı evim oldu kar kış demeden hastanelerdeydim. Hastaneler de büyümem bana bir sürü insanın yaşam hikayesini dinlememe görmeme sebeb oldu çokta iyi oldu benden daha da kötü hastalar gordum herzaman da halime şükrettim. Hatta bazı anneler anneme bizimki böyle eli ayagi tutsa hastaneye getirmeyiz dediler. Ama annem bir kez olsun artık ümidi keselim demedi. Benim hastalığımın ismimi öğrenmem şans eseri ortapedi kliniğini gezerken prof doktorumla karşılasmam ile oldu ve o andan itibaren skolyoz hastası olduğumu biliyordum skolyoz ameliyatımı 4. sınıfta oldum ameliyatta felç kalma riski vardı. 8 saatlik bir Ameliyatan sonra yeniden doğdum..
Ameliyatımı yazın olmuştum 1 ay yatağa bağlı kaldım sokakta arkadaşlarımın cıvıltıları içten içe beni yiyordu çıkıp oynamak istiyordum ama 68 dikiş vardı sırtımda korumam gerekiyordu. Bir süre toplu ortama girmedim sırtıma degmemeleri için.. Hatta dikişlerim alınırken benimle beraber aglayan babamın annemin halleri hala gözümün önünde. Benim dizlerim sel oldu onların yanakları Toplam skolyoz üzerine 5 ameliyat geçirdim. 1 kerede talihsizlik olarak beyin kanaması gecirdim ölümden döndüm.. Egerki ailem beni önemsemeyip doktorlara götürmeselerdi felc kalma riski vardı çünkü skolyoz ilerleyen bir hastalıkdı. Kendimi okadar şanslı hissediyorum ki ben zorlukları tek yasamadım tek başıma göğüs germedim ailemle beraber yaşadım her anımda bana destek oldular ağzımdan cıkıcak iki kelimeye baktılar. Bir kerecik olsun of bile demediler.
Hayatta her zaman kendimi sevdim çünkü ben kendimi sevmessem karşımdaki kimsenin beni sevmesini bekleyemezdim, Çoğunlukla girdiğim ortamda da engelimden dolayı dışlanan biri hiç olmadım. Hatta çoğunlukla cok sevildim. Engellilerin yaşadığı çoğu sorunu yaşadım her yaşadığım şeyi o an yuttum içime attım ne kadar yaralarsa yaralasın..
Hayat bir kere yaşanıyor ufak ayrıntılara takılmamak ve her anın tadını çıkarmak gerek. Şunu yapsam bu ne der diye düşünmedim.. Çünkü yaşadığım hayat benim hayatım benim ne yaşadığımı bilmeyen insanların ön yargıları yada sadece yargıları onlara kalsın çünkü gülerek yaşamayı çok seviyorum..
AHMET ESENUÜ SOSYAL BİLİMLER MYO DIS TİCARET 1. SINIF
1- Ailemden en büyük desteği aldım
2- Yaşadığım zorluklar beni donatt- 3-Pozitif duygulara sahibim
Doğumumdan itibaren minik ellerimi bırakmayan rahat nefes almamı sağlayan ailem en büyük destekçim oldu.. Yürüme yeteneğini kendi elinde bulunan imkanlarla ailem fizik tedavi uyguladı. O zamanlar da azimli olan ben değil onlardı bıkmadan usanmadan her işten geldiğin de bana elini uzatan babamdı annemdi halamdı abimlerimdi ablamdı beni yürütmeyi kafalarına koymuşlardı ve başarmışlardı. 7 yaşında yürümeye başladım bu yüzden de okula geç başladım.. Ve okula götürüp getiren annemdeydi azimin ta kendisi. 1. Sınıfa başladığım da büyük olduğumdan mı nedir bilmiyorum ama ailemin bana yaptığı desteklerin bir karşılığı olmalı dedim ve derslerime çalıştım arkadaşlarimdan kendimi soyutlamadim.. Hayatla çok barışık biriyim öyle de olmam gerekiyor ailemgöz bebeğime bakarken ben hayata küsemezdim.. Küsücek bir durumda görmüyordum elim ayağım gözüm kulağım her yerim tutuyorken hayata küsmeyi kendime yakıştırmıyordum. Annem beni doğduğum andan itibaren hep hastanelere götürdü çünkü hastalığımın bir ismi konmuyordu hastaneler yarı evim oldu kar kış demeden hastanelerdeydim. Hastaneler de büyümem bana bir sürü insanın yaşam hikayesini dinlememe görmeme sebeb oldu çokta iyi oldu benden daha da kötü hastalar gordum herzaman da halime şükrettim. Hatta bazı anneler anneme bizimki böyle eli ayagi tutsa hastaneye getirmeyiz dediler. Ama annem bir kez olsun artık ümidi keselim demedi. Benim hastalığımın ismimi öğrenmem şans eseri ortapedi kliniğini gezerken prof doktorumla karşılasmam ile oldu ve o andan itibaren skolyoz hastası olduğumu biliyordum skolyoz ameliyatımı 4. sınıfta oldum ameliyatta felç kalma riski vardı. 8 saatlik bir Ameliyatan sonra yeniden doğdum..
Ameliyatımı yazın olmuştum 1 ay yatağa bağlı kaldım sokakta arkadaşlarımın cıvıltıları içten içe beni yiyordu çıkıp oynamak istiyordum ama 68 dikiş vardı sırtımda korumam gerekiyordu. Bir süre toplu ortama girmedim sırtıma degmemeleri için.. Hatta dikişlerim alınırken benimle beraber aglayan babamın annemin halleri hala gözümün önünde. Benim dizlerim sel oldu onların yanakları Toplam skolyoz üzerine 5 ameliyat geçirdim. 1 kerede talihsizlik olarak beyin kanaması gecirdim ölümden döndüm.. Egerki ailem beni önemsemeyip doktorlara götürmeselerdi felc kalma riski vardı çünkü skolyoz ilerleyen bir hastalıkdı. Kendimi okadar şanslı hissediyorum ki ben zorlukları tek yasamadım tek başıma göğüs germedim ailemle beraber yaşadım her anımda bana destek oldular ağzımdan cıkıcak iki kelimeye baktılar. Bir kerecik olsun of bile demediler.
Hayatta her zaman kendimi sevdim çünkü ben kendimi sevmessem karşımdaki kimsenin beni sevmesini bekleyemezdim, Çoğunlukla girdiğim ortamda da engelimden dolayı dışlanan biri hiç olmadım. Hatta çoğunlukla cok sevildim. Engellilerin yaşadığı çoğu sorunu yaşadım her yaşadığım şeyi o an yuttum içime attım ne kadar yaralarsa yaralasın..
Hayat bir kere yaşanıyor ufak ayrıntılara takılmamak ve her anın tadını çıkarmak gerek. Şunu yapsam bu ne der diye düşünmedim.. Çünkü yaşadığım hayat benim hayatım benim ne yaşadığımı bilmeyen insanların ön yargıları yada sadece yargıları onlara kalsın çünkü gülerek yaşamayı çok seviyorum..
AHMET ESEN
SOSYAL BİLİMLER İŞLETME
⦁ Sabırlıyım.
⦁ Kendimle barışık bir insanım.
⦁ Benim FELSEFEM: “BİRŞEYİ İSTEDİĞİNİZDE” İMKANSIZ”CEVABINI ALABİLİRSİNİZ. BEN İSE O ŞEYİ YETERİNCE İSTEDİĞİNİZDE “İMKANSIZ” DİYE BİRŞEYİN OLMAYACAĞINI DÜŞÜNÜYORUM.
Şadiye TURAN
⦁ Risk almaktan korkmam.
⦁ Azimliyim.
⦁ Gerçek Başarı hikayeleri beni etkiledi.
⦁ Kendimle barışık bir insanım.
⦁ Eşimin; ailemin bana destekleri ve çocuğumun olması beni hayata bağladı. Daha güçlü olmamı sağladı. Hayata daha pozitif bakıyorum.
Özlem KARABULUT
Kamu Yönetimi
B.B.Ş.B Huzurevi Şube Müdürlüğü’nde Memur
⦁ Ailemden en büyük desteği aldım.
⦁ Gerçek Başarı hikayeleri beni etkiledi.
⦁ j-) Bilgili ve tecrübeli kişilerin birikimlerinden yararlandım.
⦁ Benim kendim dışımda ailemde 2 engelli daha var rahmetli abim ve şuan 18 yaşında olan kardeşim benim başarmaktan başka 2. Bir seçeneğim yoktu. Acılarımızı hafifletecek tek şey benim öğrencilik hayatımı başarılı bir şekilde tamamlayıp toplumda iyi bir yere gelmeyi hedeflemekti. …Ben bunları hedeflerken desteleyenlerin yanında yapamaz okuyamaz, çalışamaz deyip önüme engel koymak isteyen çok insan oldu ben bu süreçte aileme ve sadece kendime tutundum aslında Şimdi iyi ki böyle bir yaklaşım sergilemişim diyorum . Zamanında beni küçümseyen, başarabileceğime inanmayan insanların mahcubiyetini şimdi gözlerinde görebiliyorum ve bu benim için en büyük ödül. Onlar şimdi en büyük hayranım Sadece kendime ve aileme tutunarak daha birçok başarılara imza atıp onları kendime hayran bırakmaya devam edeceğim.ACIM MI GEÇMEDİ ALIŞTIM SADECE
Kübra GÜZEL
UÜ TEKNİK BİLİMLER MYO
TEKSTİL TEKNOLOJİSİ 1.SINIF
NASIL BAŞARDIM;
1. Sosyal ilişkilerim güçlü.
2. Sabırlıyım.
3.Doğuştan sahip olduğum özel yeteneklerim olduğunu düşünüyorum.
4.Azimliyim.
5.Zeki olduğumu düşünüyorum
6. Kendimle barışık bir insanım
YAKUP ATASOY
UÜ MUSTAFA KEMAL PAŞA MYO
GIDA TEKNOLOJİSİ
1.SINIF 2.ÖĞRT.
NASIL BAŞARDIM;
1-) AİLEMDEN EN BÜYÜK DESTEĞİ ALDIM.
2-) SABIRLIYIM
3-) AZİMLİYİM
ÖMER AMBARCI
SOSYAL BİLİMLER MESLEK YÜKSEKOKULU
MUHASEBE 1.SINIF 1.ÖĞT.
BAŞARIMI ÜÇ CÜMLE İLE ÖZETLEYEMEYECEĞİMİ DÜŞÜNDÜM;
1-) AİLEMDEN EN BÜYÜK DESTEĞİ ALDIM
2-) SABIRLIYIM
3-) AZİMLİYİM
4-) KENDİMLE BARIŞIK BİR İNSANIM
5-) BİLGİLERİ VE TECRÜBELERİ KİŞİLERİN BİRİKİMLERİNDEN YARARLANDIM.
Mustafa KÜÇÜK
Spor Bilimleri Fakültesi Antrenörlük Eğitimi Bölümü
Başarımın Sırları
1- %72 Oranında görme engelim doğuştan olmasına rağmen başarımın ilk adımı sonucunu değiştiremeyeceğim bu ve bunun gibi durumlara üzülmemeyi ve birlikte yaşamasını öğrendim.
2- Hayatta herşeye rağmen birşeyler başarabileceğime inandım ve inandığım şeylerden asla vazgeçmedim. verdiğim hiçbir karardan geri dönmedim bu nedenle de verdiğim hiçbir karardan dolayı pişmanlık duymadım.Belki iğne deliğinden ip geçiremedim yada bir uçağı uçuramadım ama bunları neden yapamadığıma yakınmak yerinde yapabileceğim işlere daha sıkı sarılarak hayata tutunmayı seçtim.
3- Hayatta hiç bir zaman tek amaçlı yaşamadım. Hayatta her zaman b planım c planım oldu biri olmasa bile diğerine yöneldim böylece hem zaman kaybetmemiş oldum hemde yapmak istediğim şeyi gerçekleştiremediğim zaman hayal kırıklığı ve umutsuzluk yaşamadım.
ARİF KEREM KÖSE
UÜ SOSYAL BİLİMLER MYO İŞLETME YÖNETİMİ PROGRAMI 1.SINIF
BAŞARIMI;
1-) Güçlü bir aile desteğime
2-) İyi iletişim kurma becerime
3-) Sosyal ilişkilerimin güçlü olmasına bağlıyorum.
Sizin Başarı Öyküleriniz
Merhaba,
Ben Öznur Gilan 23 Ocak 1991 Bursa Doğumluyum. Uludağ üniversitesi Ali Osman Sönmez Kampüsü İşletme Yönetimi programı 1. sınıf öğrencisiyim.
Ben doğum anında çok zor doğmuşum, hatta doğduktan sonra 2 hafta kadar küvezde kalmışım, doğarken vücudumun bazı bölümleri hasar görmüş . Şu an ben fiziksel engelliyim yani konuşmam diğer insanlardan daha farklı ama yinede şükürler olsun ne konuştuğum gayet iyi anlaşılıyor. Ellerimdeki kaslar yavaş çalıştığından bazı şeyleri hemen yapamıyorum ama yinede kendi işlerimi rahatlıkla kendim yapabiliyorum. Yürürken de sağ ayağım hafif olarak yere basmasa da düşmeden rahat bir şekilde yürüyebiliyorum.
İlk okula başladığımdan bu zamana kadar hayatım boyunca çeşitli zorluklarla karşılaştım. İlk yazmaya başlarken çok zorlanmıştım, çünkü el kaslarım yavaş olduğundan kalemi bile tutmayı çok güçlükle öğrenebildim. Ben derslerde hocanın söylediklerini yavaş yazdığımdan dolayı yazamıyorum. Ama ben inat ve azimle bıkmadan usanmadan tüm ders notlarını sınıf arkadaşlarımdan alıyorum ve ev de çalışıyorum .
Ben eskiden yabancı bir ortama girmeye çok çekinirdim insanların bana karşı olan bakışlarını görmek istemezdim. Ne zaman tanımadığım bir ortama girsem bir köşede oturur hiç konuşamazdım, ama zaman geçtikçe anladım ki engelli olmak benim suçum değil ve o andan itibaren tüm yeni girdiğim ortamlarda kendimi belli ettiriyorum çünkü sonuçta bende bir insanım ve artık susmuyorum.
Tüm engellileri küçük görenlerin inadına yılmadan ve azimle yola devam ediyorum.
Benim bu zorluklara rağmen bugünlere kadar gelmem de anne ve babamın, tüm öğretmenlerim ve arkadaşlarımın çok büyük katkısı vardır. Onların bana yardımlarını hiçbir zaman unutamam, onlara büyük şükran borçluyum.
Saygı ve Sevgilerimle
ÖZNUR GİLAN
Merhaba,
Ben Tuğrul Öztoprak. 22 Temmuz 1990,Yalvaç Isparta doğumluyum. Uludağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Meslek Yüksek Okulu, Emlak ve Emlak Yönetimi 1. sınıf öğrencisiyim.
Ben henüz 3 aylık iken, yüksek ateşle havale geçirmişim.Şu an spastik engelliyim. Ailem beni küçük yaştan beri doktorlara götürmüşler.En son,havaleden dolayı %60 oranında nörolojik kaybım olduğu teşhisi konulmuş..Zaten yürümem de gecikmiş, 5 yaşına kadar ancak yürüyebilmişim.
Yürümekte çok zorlanıyorum. Bir kalçamda da kalça çıkıklığı var ellerimi de çok iyi kullanamıyorum. Sağ kolum sol koluma göre daha kötü. Ama ben inatla hiçbir yardımcı araç kullanmıyorum. Bu konuda ailem beni çok inatçı buluyor. İnatçılıkta babam beni dedeme benzetiyor. Evet inat yapıyorum. Baston ve koltuk değneği kullanmıyorum. Çünkü ben kendim hiçbir yardım almadan her şeyi yapmayı denemeyi istyorum. Evet bazen bacaklarım çok ağrıyor. Yazı yazarken de zorlanıyorum. Özellikle derste öğretmen ders anlatırken ben önemli şeyleri yazmak istediğimde ben birinci cümleyi yazarken öğretmen çoktan bi çok cümle söylemiş oluyor.
Derste iyi not tutan kız arkadaşlarımız var ben onlardan aldığım notları fotokopi çekmiyorum kendim evde yazıyorum. Kitapları okuyabiliyorum ve anladığımı sanıyorum Zaten bizim sınıfta hiçbir engeli olmamasına rağmen benden daha başarısız çocuklar var. Bu durum bana komik geliyor.Beni zamanla tanıyan öğretmenlerim ve arkadaşlarım benim zeka özürlü olmadığımı düşünüyorlar. Ama benimle ilk tanışanlar benim zeka sorunum olduğunu düşünüyorlar ve öyle davranıyorlar.
Ben okulumuzda merdivenleri bazen sürünerek çıkıyorum Ne yazık ki her yerde asansör yok. Ama ben özellikle kendim öyle yardım almadan merdivenleri sürünerek de olsa çıkmayı istiyorum. Tabi tutunacak yer olması iyidir. Ama ben kucaklanıp taşınmak istemem.
Evet ben inatçıyım.
Benim bir kardeşim var o normal sağlıklı biz onunla aynı kampüsdeyiz ama neredeyse hiç görüşmeyiz. Ben onun şanslı olduğunu düşünürüm.
Ama engelsiz üniversite danışmanımla tanıştıktan ve onunla her zaman uzun uzun sohbet ettikten sonra onunla geç tanıştığımı düşünüyorum ve benim gibi olmayan ve beni anlamayan insanlara kızmıyorum.
Biz danışmanımla düşündük de bizi anlamayanları yabancı dil bilen ve bizi anlamayanlar gibi görmeye karar verdik.Ama onlarla anlaşmak istediğimize göre kendi dilimizi onlara öğretmeye veya onları anlamaya karar verdik. Bunu kızarak yapmamaya karar verdik. Ben eskiden kızardım.
Ama inatçılığım değişmeyecek gibi..
Saygı ve sevgilerimle
Tuğrul ÖZTOPRAK
